🥈 Film O Polowaniu Na Ludzi

Jako myśliwa, jestem traktowana jako „morderczyni i zabójca”. Niektórzy myślą, że łowiectwo jest jak choroba przenoszona z pokolenia na pokolenie, a tu nie chodzi o zabijanie: to edukacja o lesie, orientacja w terenie, liczenie zwierzyny, dokarmianie jej. Ale też przede wszystkim umacnianie więzi, między rodzicem a dzieckiem - mówi Paulina Marzęcka, myśliwa. Jako redakcja nie popieramy polowań, ale chcemy wysłuchać także drugiej strony. Prezydent podpisał zakaz mówiący o tym, że dzieci poniżej 18 roku życia, nie będą mogły uczestniczyć w polowaniach. Popierasz ten zakaz? Paulina Marzęcka: Po pierwsze, dotychczasowa ustawa wprost mówiła o tym, że dziecko może być przy rytualnym zabijaniu, ale nie może widzieć samego aktu. Po drugie, to kwestia wychowania. Inaczej reaguje dziecko od lat wychowujące się w tradycji łowieckiej, mieszkające w lesie, obcujące z polowaniem od kołyski. Mam kolegę, który w pewnym momencie zabrał swojego syna na polowanie zbiorowe. Dzieciak bardzo go o to prosił. Maciek ma 10 lat i polowanie jest olbrzymią częścią jego życia, i jego tożsamości. Jest dzieckiem myśliwego i leśniczego, i po prostu nie wyobraża sobie w tym momencie innego życia. Ale to wciąż jest tylko dziecko. Ale czym innym będzie dziecko takiego aktywisty, który idzie i mówi „ja nie jem mięsa i wszyscy, którzy jedzą mięso to zło wcielone”, a czym innym dziecko wychowane w tej tradycji. Nie jesteśmy przestępcami, a oboje zostaliśmy tak potraktowani. Właśnie kiedy ruszyliśmy z Maćkiem na polowanie, spotkali nas aktywiści i zrobiono nam zdjęcie, które potem stało się viralem. Zamazano nam oczy, jak jakimś przestępcom. Zdjęcie z polowania z udziałem Pauliny stało się viralem Foto: Materiały prasowe Do ludzi przemawiają zdjęcia z dziećmi patrzącymi na leżące rzędami, martwe zwierzęta. Ty osobiście pamiętasz co czułaś na swoim pierwszym polowaniu? Akurat ja zaczęłam polować, jak byłam dojrzałym i w pełni świadomym człowiekiem. Łowiectwem się zajmuję aktywnie od 24 roku życia, choć w moim życiu było obecne odkąd pamiętam. Mój tata poluje, ja sama wychowałam się w miejscowości 30 km od Warszawy, gdzie kurę na rosół zabijała babcia i nie było w tym nic wyjątkowego. A jak byłaś dzieckiem nie ciągnęło cię w stronę łowiectwa? Tata cię nie wyciągał na polowania ze znajomymi? Nie. U mnie to wszystko wyszło naturalnie – to był mój świadomy wybór. Nikt mi strzelby nie wciskał w ręce. Wręcz, musiałam nieco pomęczyć swojego tatę, żeby wejść w to środowisko. Może to dlatego, że byłam kobietą? Myślał, że mogę być większym wrażliwcem? Może chciał, żebym już jako dorosły człowiek dokonała wyboru czy chcę polować? Niektórzy myślą, że łowiectwo jest jak choroba przenoszona z pokolenia na pokolenie i że jak nie będzie dzieci na polowaniach, to umrze cała dyscyplina łowiecka. W moim kole paru ludzi zabierających swoje dzieci na polowania, ale to nie wszyscy myśliwi i nie wszystkie dzieci. Trzeba wiedzieć, jakie to dziecko jest, znać jego psychikę, poziom wrażliwości. I to nie jest tak, że jak zabierasz dziecko na polowanie, to idziesz i uczysz go tylko strzelania do zwierząt. To edukacja o lesie, orientacja w terenie, liczenie zwierzyny, dokarmianie jej. Ale to też przede wszystkim umacnianie więzi, między rodzicem a dzieckiem. Skoro mówisz, że jednak sporo rodziców zabiera swoje dzieci na polowanie i że jest to ważna rzecz w ich relacjach, to czy uważasz, że nowa ustawa – a szczególnie zakaz zabierania dzieci na polowania - skończy jako martwe prawo? Myślę że tak. I odważę się stwierdzić, że to zdanie podziela też wielu ludzi z mojego koła łowieckiego. Wczoraj rozmawiałam z ojcem Maćka. Mówił mi, że Maciek płakał pół nocy, bo on z ojcem jest tak zżyty. Jest też zżyty z tymi psami, które pracują na polowaniach. Dla tego dziecka, ta ustawa to rzeczywisty dramat - osłabienie więzi z kochaną osobą, a nie obrazek w Internecie, który zobaczysz, oburzysz się i zapomnisz. On nie jest obecny przy aktach zabijania, dobijania… On jest przy ojcu. Powiedz mi w takim razie, jaką rolę pełnią te dzieci na polowaniach? Różnie, to od opiekunów zależy. Ale myślę, że to głównie polowanie pełni funkcję dla dzieci. Że to umacnia więzi rodzinne. Że uczy ono ich odpowiedzialności i obcowania z naturą. Maciek zna drzewa, zwierzęta żyjące w lesie. Wie, jak rozpalić ognisko i bezpiecznie je zgasić. Z drugiej strony, mam chrześniaka, który ma tyle samo lat i gdybym go zapytała cokolwiek o lesie i naturze, to on nic ci nie powie. Teraz ktoś ma decydować za nich, czy to dziecko będzie mogło się rozwijać w tym samym tempie i tworzyć kolejne wyspecjalizowane pokolenie leśników. A może myślistwo jest już przeżytkiem? Zbędną fantasmagorią elit i kilku zapaleńców? Ja byłam uczona tego, że przyroda sama o siebie nie zadba i sama sobie nie poradzi. Świetnym przykładem jest rosnąca w sposób zagrażający przyrodzie populacja łosia. Zgodnie z ustawą, jest to zwierze łowne, ale kilkanaście lat temu, prezydent wydał memorandum o zakazie odstrzału łosi. Ono w założeniu miało obowiązywać 10 lat. Jednak minęło 10 lat, nikt tym się nie zajął, nikt tego nie zniósł i w tym momencie, populacja łosia jest niemałym problemem dla zrównoważonego ekosystemu. Dorosły łoś dziennie zjada 23 kg zieleniny. W większości są to liście młodych, nowo zasadzonych lasów. O tym nikt nie mówi. Nikt też nie mówi, że są tysiące śmiertelnych wypadków, bo łosie wychodzą na drogę. Stąd potrzeba liczenia tej zwierzyny i kontroli jej populacji – np. za pomocą odstrzałów redukcyjnych. Wczoraj na Tarchominie spotkałam w sklepie kobietę, która cieszyła się strasznie „O Boże, pod moim domem (w mieście – przyp. Paulina) tydzień temu urodziło się 13 małych dziczków, o jak wspaniale”. Bałam się odezwać i powiedzieć jej, że te dziki przekopią jej ogródek, zniszczą jej pracę i mogą zacząć atakować ją i jej sąsiadów. . Bałam się odezwać, bo ja, jako myśliwa, jestem traktowana jako „morderczyni i zabójca”. A przyroda sama sobie nie poradzi. Co sekundę wycinana jest powierzchnia lasu amazońskiego równa boiska do futbolu amerykańskiego, po to, żeby mieć miejsce do hodowli bydła, które zużywa wodę i wytwarza wielokrotnie więcej metanu – groźniejszego gazu cieplarnianego, niż CO2 - niż cały przemysł petrochemiczny razem wzięty. Mówimy to o szkodach wywołanych przez zwierzęta hodowlane i przeznaczone na mięso, jednak ciężko zaprzeczyć, że to człowiek w pierwszej kolejności zaburza działanie ekosystemu. Właśnie, mówisz o zwierzętach hodowlanych a nie o dziczyźnie. Zobacz, ile ludzi je mięsa hodowlane, a ile poluje na dziczyznę. Zwierzęta ubijane przez łowców na świecie, to promil w stosunku do tego, ile zabija się zwierząt na konsumpcję mięsa. Głównym problemem w dyskusji o polowaniu, to nikła znajomość tematu u ludzi, którzy w nim zabierają głos. Ja jestem osobą bardzo tolerancyjną i otwartą, akceptuję i rozumiem bardzo wiele poglądów – także reprezentowanych przez przeciwników polowań, ale jak się wypowiadam publicznie, to chcę mieć pewność, że wiem, o czym mówię i mam szerszy obraz zjawiska, niż jest przedstawiany przez jedną stronę konfliktu. To mnie boli najbardziej – że lwia część przeciwników polowań, nie jest merytorycznie przygotowana do rozmowy z nami. Życzyłabym wszystkim więcej rzeczowych argumentów, a mniej tendencyjnych obrazków z upolowaną zwierzyną. Dla jednych, może być to „scena mordu”, a dla nas, jest to oddawanie czci i hołdu zwierzęta. Zwierzynę kładzie się na konkretnych gałęziach, na elementach lasu, które kojarzą się z siedliskiem tych zwierząt. Jeżeli to są kaczki, wtedy są to tataraki. Jeśli to dzik, to są to dęby (ulubionym przysmakiem dzika są żołędzie). A inni błędnie myślą, że oto stoją ludzie i się chwalą „o Boże, a ile to my dzisiaj pomordowaliśmy”. Pokaż mi którąś rzeźnię, która oddaje hołd zamordowanym zwierzętom. Ja jem mięso, które pozyskałam w sposób etyczny. I każdą zwierzynę, którą upolujemy, przetwarzamy do samego końca – nic się nie marnuje. Skóry, tłuszcze, mięso– wszystko zostaje przetworzone i jest używane z największą czcią. Znajdujesz jakąkolwiek pozytywną rzecz, którą wprowadzałaby nowelizacja ustawy o łowiectwie? Wbrew pozorom tak. To zakaz trenowania psów łowieckich na żywych organizmach. Odbywa się to w ośrodkach hodowli zwierząt. Nie możesz już wpuścić psa do zagrody w której jest bezbronny dzik i używać go jako worka treningowego. To samo tyczy się polowania w zamkniętych ośrodkach hodowlanych, tak zwanych OHZ-ach. Tam ludzie jadą i płacą za to i wiedzą, że wyjadą stamtąd z określoną ilością zwierzyny. A później się cieszą, bo upolują 150 bażantów hodowlanych. To nie jest polowanie. Ja jadę do lasu i nie wiem, czy nawet zobaczę jakieś zwierzę. Są równe szanse. I tego życzę prawdziwemu łowiectwu – i wszystkim uczestnikom debat publicznych.

W Polsce jest 2500 kół łowieckich i zrzeszonych w nich jest koło 100 tysięcy myśliwych. Każde koło w sezonie organizuje od kilku do kilkunastu polowań zbiorowych (łatwo policzyć, że są ich tysiące rocznie). Zasady polowań reguluje prawo łowieckie. Polować mogą myśliwi z ważnymi uprawnieniami, trzeźwi.

5/17 Przeglądaj galerię za pomocą strzałek na klawiaturze PoprzednieNastępne Główną bohaterką filmu jest Jordan, kobieta odbierająca zgłoszenia telefoniczne na alarmowej linii 911. Czasem doradzi sama, kiedy trzeba wezwie stróżów prawa. Pewnego dnia odbierze telefon od dziewczyny, do domu, której włamał się mężczyzna o zdecydowanie morderczych zamiarach. Jordan wpierw doradza, skutecznie, jak ukryć się przed napastnikiem, potem jednak, po rozłączonym połączeniu, sama dzwoni do dziewczyny. Jej telefon naprowadza napastnika na cel, dziewczyna zostaje zamordowana, a Jordan wpada w depresję. Powrót do pracy nie jest łatwy, na dodatek wkrótce dzwoni do niej nastolatka porwana przez mężczyznę i uwięziona w bagażniku jego auta. Jordan wspólnie z policją próbują ustalić, gdzie znajduje się ofiara. Jak każdy się pewnie domyśla porywacz okaże się tym samym zwyrodnialcem, który zabił pierwszą z dziewczyn, a dzielna Jordan nie ograniczy się do siedzenia w centrali, tylko wyruszy osobiście, na pomoc uwiezionej Casey. Mimo tych przewidywalnych rozwiązań „Połączenie” jest całkiem niezłym dreszczowcem, w którym są sekwencje pełne autentycznego napięcia (próby ustalenia, kim i gdzie jest napastnik), brutalności (spalenie żywcem człowieka), czy sadyzmu ("operacje" psychopaty). Przede wszystkim jednak akcja toczy się naprawdę szybko, a cała produkcja emanuje energią. Świetnie oddano specyfikę pracy ludzi pracujących w telefonie alarmowym, którzy muszą zachować zimna krew i nie mogą poddać się stresowi, jak to czyni cała reszta. Film, który początkowo miał wyreżyserować Joel Schumacher, nakręcony za niewielkie pieniądze, bez wielkich efektów, za to z bardzo dobrymi rolami Halle Berry, Abigail Breslin okazał się przebojem w amerykańskich kinach. Będzie to adaptacja książki Rhondy Saunders "Whisper of Fear: The True Story of the Prosecutor Who Stalks the Stalkers".Bohaterkami będą: porywcza policjantka z przeszłością (Drea de Matteo) i ambitna pani prokurator (Jodi Lyn O'Keefe), które są na tropie pewnej prześladowczyni z obsesją na punkcie swojej byłej miłości.

Dramat II wojny światowej prześladuje nas w zasadzie do dzisiaj. Hitlerowskie Niemcy, cała ich brutalna i barbarzyńska spuścizna wraca w politycznych debatach, relacjach międzynarodowych, w dyskusji o pamięci. Wraca nawet, gdy analizujemy dzisiejszy świat i przyczyny bieżących animozji. Często zapomina się jednak, że proces rozliczeń niemieckich zbrodni nie zakończył się wraz z finiszem wojny, ani nawet z końcem z procesów w Norymberdze. Znaczna część nazistów różnymi kanałami docierała do krajów, w których miała nie dosięgnąć ich sprawiedliwość. Ostateczna operacja: Netflix opowiada o hitlerowskim zbrodniarzu. Taki los spotkał Adolfa Eichmanna, który skutecznie ukrywał się po wojnie, aż w końcu trafił do Argentyny, w której azyl mogło znaleźć nawet kilkadziesiąt tysięcy uciekinierów z III Rzeszy. Nie trzeba chyba dodawać, że życie wśród dawnych towarzyszy broni, innych zbrodniarzy, a nawet tych, którzy oficjalnie tylko wykonywali rozkazy, było jak dar od losu, jak otrzymanie drugiego życia. Adolf Eichmann po dość długiej tułaczce osiadł w Buenos Aires, ściągnął tam swoją rodzinę. Z człowieka, którego nazywano architektem Holocaustu stał się spawaczem w fabryce Mercedesa. Fabuła filmu Ostateczna operacja zaczyna się, gdy Mossad trafia przez przypadek na jego ślad. Ta Izraelska agencja wywiadowcza szybko montuje ekipę, która zajmie się porwaniem i uprowadzeniem Eichmanna do ich kraju, gdzie ma zostać osądzony, a następnie skazany. Jednym z wykonawców planu jest Peter Malkin, w którego wcielił się Oscar Isaac. Jest on agentem, który wcześniej polował już na nazistów i mordował ich z zimną zaczyna się od pomyłki, bo bohater przypadkiem zabija nie tę osobę, której szukał. Po drugiej stronie barykady jest Ben Kingsley grający właśnie Adolfa Eichmanna. Obaj bohaterowie w swoich rolach sprawdzają się naprawdę dobrze. Isaac gra agenta specjalnego, który przeszedł przez popkulturowe filtry: jest dowcipny, przystojny, trochę cyniczny i zdystansowany, ale z demonami. Eichmann z kolei sportretowany jest tak, że nawet wiedząc, co ma na sumieniu, słucha się go z pewną perwersyjną przyjemnością. Kilka razy złapałem się na tym, że zaczynałem mu współczuć. To naprawdę doskonały portret manipulatora, człowieka, który był mistrzem kłamstwa i wygodnych dla siebie interpretacji. Gdy Isaac i Kingsley już się spotykają, to ten drugi kradnie całe show. Znany z Gwiezdnych wojen aktor co prawda radzi sobie jako agent i twardziel, ale jego gwiazda blednie przy kunszcie Kingsleya. I niestety, rzutuje to na jakość całej konfrontacji. Traci ona na znaczeniu i mocy. Niestety, bez doskonałego portretu Eichmanna film Ostateczna operacja nie dałby rady udźwignąć tego tematu. Podstawowym problemem jest to, że twórcy skorzystali z licznych klisz, które chociaż prowadzą fabułę bez większych potknięć, nie pozwalają przeżywać tego ważnego i z pewnością ekscytującego wydarzenia w pełni. Naziści ukrywający się w Argentynie są groźni i przerysowani tak, że jedna scena jest wręcz karykaturalna. Budowanie grupy specjalnej jest banalne i do tego dość skrótowe. Napięcie wynikające z samej akcji porwania Eichmanna znika, a sam finał jest dość... niesatysfakcjonujący i odarty z emocji. Głównym powodem wydaje się to, że zagrożenie nie zostało zarysowane jako realne. Może dlatego, że nie zdecydowano się powiedzieć, jaką rolę w udzieleniu azylu i jakie wsparcie mają dawni hitlerowcy w samej Argentynie. Jest w Ostatecznej operacji jednak coś, co sprawiło, że mogę ten przeciętny film polecić. To ambitna próba odpowiedzi na pytanie o rolę sprawiedliwości i rozliczania się z przeszłością. Przesłanie filmu jest jasne, bo nikt nie kwestionuje tego, że Eichmann ostatecznie poniósł karę, na którą zasłużył. Z drugiej strony bohaterowie mają możliwość dokonania szybkiej albo brutalnej – w zależności od aktualnej emocji – zemsty, zanim ten stanie przed wrażenie jednak sama determinacja, aby sprawiedliwości stało się zadość. Sprawiedliwości, a nie ślepej zemście. Niech świadczy o tym przesłaniu to, że gdy Eichmann był już w Izraelu, to jako strażników do jego celi przydzielono mężczyzn, których bliscy nie ucierpieli w operacja jest filmem trochę banalnym, ale mimo zła, o którym mówi, potrafi opowiedzieć również o dobrych, uniwersalnych wartościach. Co dzisiaj, w erze rozliczeń i łatwych oskarżeń, jest wyjątkowo cenne.

zakusami „cywilizowanych” białych ludzi. W tym filmie Dziki Zachód jawi się jako nieprzyjemne, lepkie miejsce kojarzące się z serialem „Deadwood”, filmami Sama Peckinpaha oraz twórczością wspominanego Cormaca McCarthy’ego. Słowem: doskonały film, który nie nadaje się na rodzinny seans w niedzielne popołudnie.

Kiedy w końcówce najnowszego filmu Kathryn Bigelow grupa amerykańskich komandosów dwoma superhelikopterami wyrusza na rajd, by zabić bin Ladena, wiemy przecież, jak ta historia się skończy. A jednak oglądamy tych kilkanaście minut filmu z rosnącym napięciem. "Wróg numer 1" skrojony jest według wzorów kina sensacyjnego i chociaż trwa ponad dwie i pół godziny praktycznie ani przez moment nie nuży. Pewnie bierze się to też z tego, że film ma wszelkie pozory dzieła paradokumentalnego. Od pierwszej minuty. Ekran jest jeszcze nierozświetlony, czarny, a z kinowych głośników słyszymy wstrząsające nagrania ostatnich rozmów ludzi, którzy minutę czy dwie później spłonęli żywcem w wieżach World Trade Center 11 września 2001 roku. Przedstawione w filmie fakty, wedle deklaracji samej Bigelow, oparte są na informacjach uzyskanych od agentów CIA, którzy brali udział w polowaniu na bin Ladena. Mamy więc we "Wrogu numer 1" mocne połączenie kina sensacyjnego i paradokumentalnego. Ogląda się to świetnie. Ale nie na tym polega największa wartość centrum opowiadanych wydarzeń Bigelow umieszcza młodą agentkę CIA Mayę (Jessica Chastain, jedna z pięciu w tym filmie nominacji do Oscara), chudego i niepozornego, ale za to piekielnie inteligentnego rudzielca, dzięki któremu Amerykanom, po dziesięciu latach łowów, udało się dopaść bin Ladena. Ponoć i ta postać ma swój realny pierwowzór, ale umieszczenie sympatycznej dziewczyny w centrum opowieści o polowaniu na człowieka, z wykorzystaniem wszelkich metod, z torturami włącznie, nadało tej historii dodatkowy wymiar, wprowadziło do niej coś o wiele ważniejszego, niż tylko bardzo sprawnie opowiedziana prawdziwa wojenna Maya trafia na Bliski Wschód, przyjmuje do wiadomości nieludzkie metody wydobywania zeznań z więźniów CIA, ale się na nie początkowo wzdryga. Pozwala, by jednego z członków Al-Kaidy obnażono przy niej (trudno o większe upokorzenie dla muzułmanina), ale odwraca od niego wzrok. Czym dłużej jednak bierze udział w polowaniu na bin Ladena, tym bardziej zaczyna przypominać sprawnie funkcjonującą maszynę, zaprogramowaną na jeden tylko determinację można zrozumieć, zwłaszcza od momentu, gdy w wojnie z terrorystami giną ludzie, z którymi na co dzień siedziała biurko w biurko w sekretnych gabinetach CIA. Ale jednak jest w tej determinacji coś niepokojącego. Zaczynamy zastanawiać się, ile jest w tym patriotycznej misji, a ile narastającej zwykłej potrzeby odwetu?Tak samo mogą nas zacząć zastanawiać pozostali agenci, dla których wojna z globalnym terroryzmem jest ich pracą. Pracą, a więc nie tylko misją służenia krajowi, ale i na przykład ścieżką zawodowej kariery. Gdzie biegnie granica między jednym a drugim? Bigelow pokazuje nam ją jako bardzo nieostrą. Ale to nie znaczy, że przy tej okazji osądza swoich się od wygodnych sądów, pozorne trzymanie się roli jedynie dokumentalisty, wiernie relacjonującego całą tę historię, jest największym artystycznym osiągnięciem Bigelow. Film nie tylko pokazuje nieostrość granic obrony i odwetu, ale też nie stara się o żadną politycznie czy moralnie poprawną puentę. Co znaczą łzy na twarzy Mayi w ostatniej scenie? Odreagowanie długo tłumionych emocji? Czy może świadomość wewnętrznej ceny, jaką zapłaciła za udział w tym polowaniu? Dlaczego nic nie odpowiada na końcowe pytanie, dokąd się teraz skieruje? Czy to pytanie Bigelow zadaje nie tyle swojej bohaterce, ile swoim rodakom?Film w Ameryce, przez ten brak słusznej puenty, obudził wielkie kontrowersje i skrajne opinie. W Polsce emocje obudziło pokazanie Gdańska jako jednego z miejsc na ziemi, gdzie funkcjonowały tajne ośrodki CIA. Wielu się oburzyło, że to nieprawda. Co za hipokryzja. Czyli gdyby taki ośrodek funkcjonował gdzieś tam na wschodzie Polski, wszystko byłoby w porządku?My też byliśmy i jesteśmy członkami "antyterrorystycznej koalicji". Wydaje się nam, że skoro skończyła się zimna wojna, żyjemy w pokoju. A tak naprawdę skończyła się jedna wojna, a zaczęła druga, tyle że ukryta przed nami. Jej skutki dotykają jednak i nas. I także nas dotyczy końcowe pytanie filmu.

1HOe. 397 450 416 92 468 449 295 230 142

film o polowaniu na ludzi