- Кխзидωζոμ ዝւуζαтошխ
- መхօբաμኺпс φеρο
Jezus wie, czego chce… (Mk 3,1-6) Używając języka młodzieżowego, można by było skomentować tę Ewangelię słowami: „Jezus się nie czai”. On wie, czego chce. Ma dobrze ukształtowaną tożsamość, więc się nie boi, że jakieś słowo zostanie niepotrzebnie wypowiedziane. To jest właśnie sukces Jezusa. On wie, Kim jest, więc nie musi się „ukrywać po kątach”. Tym mnie zawsze Chrystus zaskakiwał. W swoim ziemskim życiu, na każdym kroku pokazywał, że jest konsekwentny. Opisana w Ewangelii Marka sytuacja w synagodze (Mk 3,1-6) jest kolejnym tego dowodem. Zbawiciel chociaż widział, że jest śledzony, a Jego życie „wisi na włosku”, nie zrezygnował z uzdrowienia człowieka z uschłą ręką. Cyniczne spojrzenia chcących go oskarżyć nie zmieniły Jego zdania, a nawet je „spolaryzowały”. Zamiast wycofania, nastąpiło jeszcze mocniejsze wystąpienie. Jezus wychodzi na środek, by wszyscy Go widzieli, stanowczym głosem prosi o to samo chorego, a do ludzi wypatrujących Jego działania zadaje jednoznaczne pytanie: „Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie ocalić czy zabić?”. Ani grama bawełny. Same konkrety. Prosto z mostu Chrystus porusza delikatny temat szabatu. Stara się przebić przez kostniejące myślenie religijne Żydów. Pokazuje, że Prawo, które nie angażuje myślenia, do niczego nie prowadzi. Religia musi ukierunkowywać na miłość Boga i drugiego człowieka. Nigdy te dwie osoby nie mogą być względem siebie w opozycji. Gdy do takiej sytuacji dochodzi, to pojawia się zgrzyt. Jak bowiem można kochać z całych sił Boga, który „staje na głowie” by ratować człowieka, a obok tego kierować się zasadami, które depczą ludzką godność? Aby do tego nie dopuścić, Jezus specjalnie aranżuje niepoprawną (według uczonych w Piśmie) debatę religijno-moralną. Chce przez to pokazać, że Syn Boży jasno sprzeciwia się wykorzystywaniu religii do tego, by niszczyć człowieka. To jezusowe wystąpienie jest dla nas okazją do przemyślenia, jak wygląda nasze przestrzeganie przykazań. Czy przypadkiem nie „żonglujemy nimi” w celu przeprowadzeniu własnych interesów? Albo, czy nie dochodzi do blokowania naszej miłości z powodu nadinterpretacji Bożego Słowa? Gdybyśmy mieli czasami problemy w ocenie, co w danym momencie uczynić, by się podobać Bogu, to niech przed naszymi oczami stanie Jezus, który przekonuje, by zawsze czynić dobro i ratować zdrowie i dobre imię bliźniego. Wiedzmy, że gdy kierujemy się miłością, nigdy nie przekroczymy przykazań. Dobrze to wiedział św. Augustyn, który wypowiedział, zdawałoby się ryzykowne słowa: „Kochaj i rób co chcesz”. Rzeczywiście, gdy będzie w nas chęć autentycznej pomocy, a nie załatwiania własnych spraw „w rękawiczkach chrześcijaństwa” to nigdy nie przekroczymy granicy dobrego, religijnego smaku. To prawda, że ciężko jest się przyznać do tego, że za pomocą religii dążyliśmy do własnych celów. Niemniej, gdy to nastąpi i ktoś nam wytknie, że patrzymy na Ewangelię przez „filtr własnych zachcianek”, wzbudźmy w sobie pokorę i przyznajmy mu rację. Nie milczmy jak ludzie zebrani w synagodze (zob. Mk 3,1-6). Taka postawa wywołuje u Jezusa gniew. W Ewangelii markowej słyszymy mrożące krew w żyłach słowa: „Wtedy [Jezus] spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca, rzekł […]”. Ta reakcja nie potrzebuje chyba komentarza. Boga bardzo denerwuje, gdy ludzie mimo tego, że nie mają racji, uparcie trwają przy swojej małoduszności. Módlmy się, by Bóg u nas nie dostrzegł takiego zamknięcia. My czyńmy po prostu dobro… Ks. Piotr Śliżewski
Luke 3:22 says it like this: And the Holy Spirit descended in bodily form like a dove upon Him. In some way the Spirit was present, and “flew down” upon Jesus like a dove. Whatever exactly it was, it was real. John 1:32-34 indicates that John the Baptist saw this phenomenon and understood what it meant. ii.
Mk 3, 1-6 „Wszedł znowu do synagogi. Był tam człowiek, który miał uschła rękę. A śledzili Go, czy uzdrowi go w szabat, żeby Go oskarżyć. On zaś rzekł do człowieka, który miał uschła rękę: ”Stan tu na środku!”. A do nich powiedział: ”Co wolno w szabat: uczynić coś dobrego czy coś złego? Życie ocalić czy zabić?” Lecz oni milczeli. Wtedy spojrzawszy wkoło po wszystkich z gniewem, zasmucony z powodu zatwardziałości ich serca, rzekł do człowieka: ”Wyciągnij rękę!”. Wyciągnął, i ręka jego stała się znów zdrowa. A faryzeusze wyszli i ze zwolennikami Heroda zaraz odbyli naradę przeciwko Niemu, w jaki sposób Go zgładzić.” Dzisiejsza Ewangelia mówi nam, że Jezus: „Wszedł ZNOWU do Synagogi”. Kiedy usłyszałem te słowa dzisiaj po raz pierwszy, od razu przypomniało mi się wydarzenie, którego nie tak dawno byłem świadkiem. Pewna mama mówiła do swojego dziecka: Chodź już bo idziemy do Kościoła! A ono jej odpowiedziało: Znowu??!! Przecież byliśmy już tam tydzień temu! Nie trzeba być jednak dzieckiem, żeby wypowiedzieć takie zdanie. Nam też się to zdarza! Mówimy to sobie bardzo często nawet sobie tego nie uświadamiając. Oczywiście nie robimy tego głośno, żeby w razie „W” nikt czegoś takiego z naszych ust nie usłyszał. Ale jak się to ma do dzisiejszej Ewangelii i czego takim zachowaniem uczy nas Jezus? W życiu, może się czasem pojawić w naszej głowie – mniej więcej – taka myśl: Osiągnąłem już wysoki „poziom” wiary, żyje mi się względnie dobrze, czuję, że Bóg się mną opiekuje, więc nie potrzebuję co chwilę „latać do Kościoła”! Skoro jest OK to nie muszę kłaść większego nacisku na modlitwę… a przynajmniej nie tak dużo jak to się dzieje w chwilach kryzysu. Jeśli tak popatrzymy na sprawę naszej wiary, to nie dziwią nas słowa, które przytoczyłem powyżej: ZNOWU?! trzeba iść do tego Kościoła?! Raz na jakiś czas przecież wystarczy! Niestety… nie wystarczy. W naszej wierze, nie ma takiej chwili, takiego momentu w którym możemy się zatrzymać i powiedzieć: JUŻ OSIĄGNĄŁEM ! Już mam taką wiarę, że nie muszę dalej iść! Mogę się już zatrzymać i w końcu sobie odpocząć. Kościół naucza, że wiara jest rzeczywistością dynamiczną, to znaczy, że jeśli się zatrzymuje to nie jest już „sobą”. Jan Paweł II w Redemptoris Missio powiedział: „Wiara umacnia się, gdy jest przekazywana!”. Jeśli nie ma przekazu (dynamiki) wiary, zaczyna ona wtedy umierać, zanikać. Z drugiej strony, w naszym życiu nigdy nie osiągamy pełni wiary, zawsze można WIĘCEJ, GŁĘBIEJ! To jest dla nas nie tylko zachęta, ale i zadanie. Niekiedy z bólem, łzami, ale za to z jaką Nagrodą! Może dzisiaj znów odmówmy pacierz. Znów chwyćmy różaniec do ręki, znów zatrzymajmy się na „sekundkę” i w chwili ciszy bądźmy sam na sam z Bogiem… (Tych rzeczy można wyliczać i wyliczać, każdy ma swój ukochany sposób bycia z Bogiem, więc może znów przyszedł na niego czas?) Później wszyscy razem ruszyli dalej w drogę, kierując się wciąż na zachód, bo czuli, że ten właśnie kierunek miał na myśli Aslan, gdy zawołał: „Dalej wzwyż i dalej w głąb!”. Lewis, Opowieści z Narnii, Ostatnia bitwa 3. (10-11) Paul’s experience of a personal relationship with Jesus. That I may know Him and the power of His resurrection, and the fellowship of His sufferings, being conformed to His death, if, by any means, I may attain to the resurrection from the dead. a. That I may know Him: This was the simple plea of Paul’s heart. Vol4Z. 366 359 465 251 44 438 133 367 73